Zygomatik

Jazzbassisten, daarvan beweert men wel eens dat het droogstoppels zijn die niet liever doen dan spelen in dienst van? en verder vooral met rust gelaten willen worden. Een beeld dat blijft leven en niet snel ontkracht zal worden (laten we Mingus? XL-persoonlijkheid dan even negeren), al laat verder onderzoek horen dat er een heus leger flamboyante jazzbassisten is dat ook als leider mooie dingen laat horen. Dat geldt ook voor Piet Verbist, die nu pas op de voorgrond treedt als aanvoerder van een eigen band.
Wat die bassisten betreft, zijn er trouwens heel wat die zowel als begeleider en leider mooie dingen lieten horen, denk maar aan William Parker, Dave Holland, Peter Kowald of Avishai Cohen. En Esperanza Spalding slaagt er zowaar in om de staande bas weer een beetje sexy te maken bij een breder publiek. Bij Verbist draait het echter allemaal om de muziek, want ook niet verwonderlijk is als je ?s mans cv ? met jarenlange ervaring als lid van het Jef Neve Trio en samenwerkingen met goed volk als Ben Sluijs, Nathalie Loriers en Bart Defoort ? eens naleest. Je hebt dan ook maar een halve beluistering van Zygomatik nodig om te horen waarom Verbist op zo veel fronten actief was.

Hij beheerst de kunst om z?n stempel op een compositie te drukken, zowel binnen luchtige, ultramelodieuze brokken zomerjazz als in broeierige, exotische stukken, krachtig trekkend met de vingers of ronkend met de strijkstok. Het is de sound van iemand die z?n instrument door en door kent, maar nergens de behoefte voelt om uit te pakken met hol stuntwerk en gewoon de muziek voor zich laat spreken, organisch en soulvol, waardoor het album die naturel al snel gaat overnemen. De composities zijn doorgaans erg ontspannen, soms wat gezapig, dan weer dansbaar of mysterieus.

?PMS Alert (Piet?s Manic Scream Alert!)? en ?Zygomaticus Major?, die de plaat openen en afronden, zijn mooie voorbeelden van zijn ongedwongen stijl, waarin het al even functionele drumspel van Herman Pardon mooi ingebed ligt. Verbist heeft een mooie band rond zich vergaard, met daarin ook nog toetsenist Bram Weijters (hier op Fender Rhodes), tenorsaxofonisten Fred Delplancq en Matt Renzi (elk vier stukken) en Brazzavilleblazer Vincent Brijs (baritonsax) op drie van de stukken. In de twee vermelde composities levert dat erg geslaagde wisselwerkingen op, al is Brijs? hunkerende solo in het rustiger ?Above & Beyond? ook een van d� momenten op de plaat.

Weijters? spel is ook erg bepalend voor de sfeer van de plaat, die door de nadruk op zwoele ritmes en ontspannen melodie�n soms een laidback seventies vibe krijgt. Zo zit ?La Filosofia Del Jamon? soms ergens tussen het werk van Lalo Schifrin en die prachtige Deluxe-plaat van Chris Lightcap, waar je ook al zo?n combinatie van sax, Fender Rhodes en meeslepende ritmes te horen kreeg. Een andere track die hier goed scoort, is ?Rushd ed-Duny� (Le Sens Universel)?, die naar het Midden-Oosten lijkt te lonken, met bezwerend blaaswerk van Renzi en een catchy baslijn van Verbist, maar vooral Weijters de kans geeft om te schitteren.

Bij de door dansbare ritmes aangedreven composities als ?Pulse? en ?Cut The Crab? (kan het �berhaupt verkeerd gaan met zo?n titel?) zaten we aanvankelijk tevergeefs te wachten op nog meer vlammend vuurwerk, maar het is misschien verstandig dat de band ook hier koos voor tranceachtige souplesse in plaats van opzwepend gebeuk dat een breuk met het voorgaande zou kunnen veroorzaken. Zygomatik is dan ook een album geworden met een heel coherente visie en een prima songvolgorde. Verbist & co. gaan zich nooit te buiten aan experimenteerdrift of makkelijk scoren, waardoor dit bovenal een aanstekelijke, erg muzikale en met vakmanschap in elkaar gestoken plaat is die met gemak bewijst dat Verbist ook zelf aan het roer kan staan. Beter laat dan nooit, dus.

Somewhat disjointed English translation:

Jazz Bassists, it is claimed that sometimes the philistines who would not rather do than play in the service of ... and more particularly want to be left alone. An image that will live and not quickly be negated (let Mingus' XL personality than just ignore it), late further research told that a realistic military flamboyant jazz bassists is a leader nice things that you hear. This also applies to Piet Verbist, who only now the fore as the leader of a band.
What those bassists, there are also a lot both as accompanist and leader were heard beautiful things, think of William Parker, Dave Holland, Peter Kowald and Avishai Cohen. Esperanza Spalding and actually succeeds in the upright bass a little sexy to a wider audience. In Verbist running it is all about the music, because not surprising when you the man's resume - with years of experience as a member of the Jef Neve Trio and collaborations with good people like Ben Sluijs, Nathalie Loriers and Bart Defoort - even review each. You will also only half listening to Zygomatik need to hear why Verbist was on so many fronts.

He has mastered the art of making his mark on a composite key, inside light, ultra-melodic fragments and in sultry summer jazz, exotic pieces, vigorously pulling with the fingers or roaring with the bow. It is the sound of someone who thoroughly knows his instrument, but never feel the need to unpack in hollow stunt work and just let the music speak for itself, organic and soulful, making it plain that album soon take over . The compositions are usually very relaxed, sometimes sluggish, sometimes danceable or mysterious.

"PMS Alert (Piet's Manic Scream Alert!)" And "Major Zygomaticus" which open the plate and finish are fine examples of his casual style, where the equally functional drumming of Herman Pardon nicely tucked away. Verbist has a nice band gathered around him, containing also keyboardist Bram Weijters (here on Fender Rhodes), tenor saxophonists Fred Delplancq and Matt Renzi (all four pieces) and Brazzaville Blazer Brijs Vincent (baritone) in three of the pieces. In the two compositions mentioned that delivers very successful interactions on, though Brijs' yearning solo in the quieter "Above & Beyond" one of the moments on the album.

Weijters' game is also extremely important for the atmosphere of the album, by the emphasis on sultry rhythms and melodies sometimes a relaxed laidback vibe gets seventies. So is "La Filosofia Del Jamon" sometimes somewhere between the work of Lalo Schifrin and beautiful deluxe plate of Chris Lightcap, wherever you have a combination of saxophone, Fender Rhodes and compelling rhythms heard. Another song who score well is "Rushd ed-Dunya (Le Sens Universel)", which in the Middle East seems to beckon with mesmerizing bladder work of Renzi and a catchy bass line from Verbist, but Weijters the chance to to shine.

In the danceable rhythms driven compositions like "Pulse" and "Cut The Crab" (can it ever go wrong with such a title?) We were initially unsuccessfully to await further flaming fireworks, but it is perhaps wise that the band here chose trancelike flexibility instead of whipping pounding that a break with the foregoing could cause. Zygomatik is an album with a very coherent vision and a great song sequence. Verbist & co. never go beyond experimentation or easy to score, making this above all, a catchy, very musical and craftsmanship put together album that easily proves that Verbist himself at the helm can stand. Better late than never, so.